تو را می‌شناسم، با اینکه هرگز تو را ندیده‌ام و نخواهم دید. به هفته نمی‌رسد که می‌شناسمت؛ اما دیگر فراموشت نخواهم کرد.

تو فرزادی، چشمه‌ی شادی، بخشنده‌ی زندگی

تو فرزاد، زاده شدی و فرزاد رفتی.

طول عمرت کوتاه، اما عرض زندگیت دریا بود.

تو نه فقط در جسم و جان گیرندگان پیوند، که در ذهن و فرهنگ ما، چون رودی روح‌افزا، جاری شدی و پیوندی ابدی با شرف و انسانیت بستی.

مردم این سرزمین، گرچه در رنج غرقند؛ اما ارزش گوهری چون تو را خوب می‌فهمند. ارزش گذشت و مهربانی را می‌دانند و سپاسگزارند.

آنها، آشنا و غریبه آمدند تا نشان دهند؛  به احترام تو و خانواده‌ی مهربان و زندگی‌بخشت، سر تعظیم فرود می‌آورند.

تو و خانواده‌ی تو، با اهدای وجود نازنینت، هزاران قلب را تصرف کردید.

مردم بالادست، چه صفایی دارند!

بی‌گمان پای چپرهاشان جا پای خداست.

ماهتاب آن‌جا، می‌کند روشن پهنای کلام.

بی‌گمان در ده بالادست، چینه‌ها کوتاه است.

مردمش می‌دانند، که شقایق چه گلی است.

بی‌گمان آن‌جا آبی، آبی است.

غنچه‌یی می‌شکفد، اهل ده باخبرند.

چه دهی باید باشد!

مردمان سر رود، آب را می‌فهمند

جاوید باد نام و مرام تو فرزاد

از طرف جمعی از اهالی ناحیه۲